آبخورگ ما

خیلی وقت است دیگر به فیسبوکم سر نزده ام. مثل خانه متروکه ای شده که صاحبش رهایش کرده و امید دارد روزی برگردد. مثل خانه های رها شده اشرافی دوره انقلاب. فیسبوک که نباشی از اخبار هم بی خبری. چه بهتر البته. خبر مرگ همکلاسی دوره دبیرستان را اما به جای فیسبوک از وبلاگ بهار خواندم. اول فکر کردم یکی از دوستان یا آشنایان خودش است، اما اسم دخترش آیرین شکی نگذاشت این همان ماندانی دوره دبیرستان است. با ماندانا دوست نبودم. من با هیچ کس در آن مدرسه دوست صمیمی نبودم. بغلدستی تکی و توکی بودم و همسرویسی عده ای. ماندانا برایم یک همکلاسی بود مثل بقیه همکلاسی ها. با آن مانتوی بلند طوسی، پیشانی صاف و بینی تیغه ای. فامیلیش خوب یادم است چون قبل از فامیلی من توی لیست حضور و غیاب بود. بعد از دبیرستان هم میدانستم رفته مهندسی کشتی سازی. رشته دریایی که گاهی فکر میکردم اگر میرفتم چطور بود؟ و مرا یادش می انداخت. ماندانا خدابخشی فوت کرده. خبر مرگ برایم عجیب نیست. خبر مرگ همکلاسی دبیرستان عجیب است. فکر میکردم در سن و سالی هستیم که مرگ دستش به ما نمیرسد. روز قبل توی پارک نشسته بودم و به همکارم میگفتم: زود ازدواج کرد، زود بچه دار شد و زود فوت کرد. دیدن عکسهای دختر کوچکش خیلی ناراحت کننده است. خیلی روی پستهای فیسبوکی تگ اش کرده اند یا روی دیوارش نوشته اند. من مرثیه سرایی فیسبوکی بلد نیستم. این جور وقتها با همه کم حرفی ها و سکوت و در جمع نبودنهایم در آن مدرسه، بدجور احساس فرزانگانی بودن میکنم.